Ο λεγόμενος
ζωγράφος του Βερολίνου
δεν θα μπρούσε να φιλοτεχνήσει
πιο λιτό κωδωνόσχημο κρατήρα
χωρίς να πέσει στην παγίδα
να στολίσει τα «χείλη» του
με γιρλάντες από κισσούς, ανθέμια
και άλλα παραφερνάλια.

Έστησε λοιπόν το σκηνικό
με μαύρα φόντα,
έτσι που να ξεκολλούν
οι καλοφωτισμένες μορφές
του ερωτύλου Δία
και του ενδοτικού Γανυμήδη.

Η ιστορία γνωστή σε όλους, φυσικά.
Ο Δίας εραστής
κρατώντας σε οριζόντια θέση
το δόρυ του
σαν φαλλικό έμβολο
σπεύδει τρέχοντας
στο αντικείμενο του πόθου του.
Απέναντί του ο ερωμένος
οινοχόος του Ολύμπου
με βαμμένα κόκκινα μαλλιά
κρατώντας στο ένα χέρι έναν πετεινό
και καττρακυλώντας με το άλλο
ένα τσέρκι,
προσμένει το μοιραίο γεγονός.

Δύο εξαίσιοι πίνακες του 500 π.Χ.
που θα ζήλευαν
οι μαΐστορες του Φωτισμού
όπως ο Βερμεερ, ο Βαν Άϊκ
αλλά και ο Ρούμπενς.