Η  σύνθεση στο μετάλλιο
του αγγειοπλάστη Δούρη
επροξενούσε
με την πρώτη ματιά
εικαστικό ενδιαφέρον
στον θεατή.

Εύλογο λοιπόν
ότι θα μπορούσε
να δημιουργήσει
το εικονιζόμενο περιστατικό
ερέθισμα
για μια ποιητική δημιουργία.

Κατόπιν, όλων αυτών,
άρχισα να γράφω
εμπεριστατωμένες αναλύσεις
για την φτερωτή θεά, την Ηώ,
που κουβαλά στην αγκαλιά της
τον νεκρό γυιό της τον Μέμνονα.

Έγραψα ακόμα πιο κάτω
μερικούς στίχους
για τον Μιχαήλ Άγγελο
και την Pieta του
καθώς και για μια παρόμοια σκηνή
με την Παναγία
και τον νεκρό Ιησού
σ’ ένα πρώϊμο έργο
του Ελ Γκρέκο.

Ακολούθησαν κι άλλοι στίχοι
αλλά χωρίς καμμία όμως έμπνευση.
Αφού διάβασα το κείμενό μου
το βρήκα εντελώς ανούσιο
οπότε τράβηξα με το στυλό μου
ένα τεράστιο Χ στο χειρόγραφο
και το πέταξα στο καλάθι με τα άχρηστα χαρτιά
για ανακύκλωση.