Δεν το χωράει ο νους μου
πώς, ο ηρωϊκός Αχιλλέας,

Αυτός,
ο ευπατρίδης
με τους ιπποτικούς τρόπους
που διδάχτηκε το savoir vivre
από τον Κένταυρο Χείρωνα
στο Πήλιο.

Αυτός,
που αισθανόταν
σύντροφος και θεραπευτής
στον πληγωμένο Πάτροκλο.

Αυτός,
που παρέδωσε το σώμα του Έκτορα
στον πατέρα του τον Πρίαμο
για να τον θάψει με τιμές.

Αυτός,
ο ίδιος ο Αχιλλέας
λόγχισε τελικά με το σπαθί του
τον πάλλευκο λαιμό
της Αμαζόνας Πανθεσίλειας
μόνο και μόνο γιατί αυτή συμμάχησε
με τα στρατεύματα των Τρώων.

Η θεία τιμωρία
του αδίστακτου φονιά
υπήρξε ακαριαία,
όταν τα μάτια του
θόλωσαν ξαφνικά
από ερωτικό πάθος
για την δολοφονημένη
την ώρα ακριβώς
που το αιμόφυρτο κορμί της
κατέβαινε στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα.