Ο καθηγητής
της κλασσικής αρχαιολογίας
από το Αριστοτέλειο
ξεναγώντας τους φοιτητές του
στο Μουσείο της Ρόδου
υπήρξε εύγλωττος
και παραστατικός.

«Αυτή είναι, είπε,
μια Αττικής μελανόμορφη όλπη
του 510 με 500 π.Χ.
Εικονίζεται ζεύγος
σε ερωτική περίπτυξη:
μισόγυμνη γυναικεία μορφή,
προφανώς εταίρα,
προσφέρει τις θωπείες της
σε γενειοφόρο συμποσιαστή,
ανακεκλιμένο σε περίτεχνη κλίνη,
με ελικόμορφο επίκρανο στο προσκέφαλο
και υφαντά μαξιλάρια.
Μισοξαπλωμένη προς αριστερά,
στρέφεται στον ερωτικό της σύντροφο
και με ανυψωμένα χέρια,
τον αγκαλιάζει από τον λαιμό,
χαϊδεύοντας με τα ακροδάχτυλα
του αριστερού χεριού,
τα μαλλιά του.
Χαρίεσσα,
στολισμένη με οφιοειδές βραχιόλι,
περιδέραιο και σπειρωτό ενώτιον,
φορεί ολοκέντητο ιμάτιο
που τυλίγεται στη μέση της
αφήνοντας ακάλυπτο το στήθος
και τη ράχη της
που αποδίδονται,
όπως το πρόσωπο και τα χέρια,
με λευκό επίθετο χρώμα.
Η μακριά καλοχτενισμένη κόμη της
με ελικοειδείς βοστρύχους στο μέτωπο,
συγκρατείται με ιώδη ταινία
και απολήγει χαμηλά στη ράχη
σε λεπτές κυματοειδείς απολήξεις.
Ο άνδρας με σγουρά μαλλιά
και ιδιαίτερα επιμελημένο γένι,
ακουμπισμένος αναπαυτικά σε υφαντό μαξιλάρι,
έχει το σκεπτικό βλέμμα του
προσηλωμένο στη γυναίκα.
Φορεί κεντητό ιμάτιο
που αφήνει γυμνό τον άνω γυμνασμένο κορμό του.
Μπροστά από την κλίνη,
εικονίζεται τράπεζα με εδέσματα συμποσίου»

Στη συνέχεια,
ο καθηγητής προσπέρασε
την χειλεωτή κύλικα
με τους άνδρες
να συνουσιάζονται με εταίρες
κι άρχισε να αναλύει στο φοιτηταριό
την πελίκη
με την γέννηση
της Αφροδίτης.